Zati kar buralara, daha güney illerinde millet, tarlasındaki domatesini toplamadan, dallardaki meyveleri devşirmeden pençe pençe düşerdi. Binanın sırtını dayadığı mavi-mor hareli hemcinslerine göre hayli açık tonda kalan Akduman Dağı'nın tepesini katman katman sarmalardı. Çakalların uluduğu “Kurtlar köylere iniyormuş gayri..” şayialarının etrafa yayıldığı gecelerin birinde apansız inmeye başlayan kar, ortalığı tümden beyaza kestirirdi. Alıçlar, ahlatlar, kuşburnu çalıları, hanımgöbekleri, fundalıklar ak urb

“Erken kar atmış dağların beyazlığı seni korkutmasın civanım. Büyük şehirliler gibi yılgınlığa düşürmesin hemen. Kar dediğin berekettir. Tarlalara örtünen yorgandır. Harmandır, hasattır, sevdadır. Kına tepsisinde yoğrulan yeşilliktir. Yâr ile vuslattır. Senin gibi tosunun muştusudur.”*“Çıtırtı, dayımın düğününde hoşaf kaynatan aşçının kepçe tıkırtısına da karışmış olmalı, köyden gelen kirve karılarının çektiği semahla da halleşmiş olmalı. Ezelden gelen o çıtırtıyı mangal başında mırıldanıp duran büyükannemi

“Gözleriyle salonu taradı, eksikleri kontrol etti belki ellinci kere. Onun oturduğu koltuğu, saten yastığı düzeltti. Ceviz dolabı açıp, siyah urbasının içinden epeydir el vurmadığı udunu çıkardı. Belki, Onun dizlerinin dibine oturur, kır şakaklarına, esrarını çözemediği hançer gibi delen bakışlarına, o yakışıklı yüzüne doya doya bakarak tıngırdatırdı.”“İnci… Kimi zaman sadasız bir istiridyenin sırrı, kiminde gönül çelen bakışıyla maşukuna ağı içiren bir Feride… Kimileyin peri kızları tarafından, lacivert se

Yatağı ve odası düzgün sayılır. Sabah çıkarıp yatağın üstüne attığı eflatun pijamalarını saymazsak, giysi adına da ortada bir şey görünmüyor. Küçük masadaki kitapların üstündeki not ise beni dehşete düşürüyor: "Sonun geldi T!" İkimiz birden dehşetle bakıyoruz. Dünkü yazının üstüne koca bir çarpı çizilmiş. Altına ise "Sen yoksun artık," yazılmış. Sağda solda, gözümüzün eriştiği hiçbir yerde bıçağa benzer bir nesne yok. Not ile kayıp bıçağın birbirleriyle alakalı olup olmadığını birbirimize soruyoruz. Pİ-Çİ

Kulağa hoş geliyor doğrusu. Tam da biz yaştaki kızlara göre. Bir parça da romantik. MAVİ MENEKŞE KIZ YURDU. Tuttum bu ismi. Mavi Menekşe Kız Yurdunun mavi parmaklıklı bahçedemirlerindeki karları okşarcasına avuçladım. Artık üşüyen ellerimin değdiği bu parmaklıklara hapishane penceresi yakıştırması yapmayacağım. Çünkü burayı çok seviyorum. Mutluluğu seviyorum!

"Yaşasın televizyon kumandası! Yaşasın özgürlük!" Acaba gerçekten öyle mi? Mine, yani Mavi Menekşe Kız Yurdu'nun Etüt Güzeli, Sulu Göz'ü, Ayraniç'i ya da Özgür Kız'ı öğrenci evine çıkmaya karar verirse neler olur? Tabii ki keyifli, eğlenceli, bol şamatalı ve duygu dolu anlar yaşanır... Mine'nin ikinci yılındaki maceralarını okurken kendini onun yanında hissedeceksin.

Genç olmak bazen çok zevkli, bazen çok zor... Okul, dershane, ev... Dersler, sınavlar, ödevler... Her gün ne yapmamız, nasıl davranmamız gerektiğini söyleyen anneler, babalar, öğretmenler... Başımızın belası sivilceler... Genç olmak bazen gerçekten hem çok zevkli hem çok zor... En iyisi, unutun hepsini... Burası "Çılgın Kızlar Kantini"...

Bir ev yemyeşil bir bahçe ortasında ise, O evde Feyza ile Beyza adlı iki kız kardeş varsa, Tatile girilmişse, Karneler de mükemmelse, Sizce ne yapılır? Elbette ki aylar boyunca yapılamayanlar! Ortalığı batırmak pahasına suluboya resimler, Ağaçları, çiçekleri sulamak adına batırılan üstler başlar, Ara sıra didişilse de, evin son numarası erkek kardeşle maç yapmalar, Bahçenin bekçisi Yerfıstığı ile boğuşmalar. Arada bir de mutfağa dalıp annecilik oynamalar... Hepsi bu kadar mı? Değil tabii. En iyisi sayfaları

Bir ev yemyeşil bir bahçe ortasında ise, O evde Feyza ile Beyza adlı iki kız kardeş varsa, Tatile girilmişse, Karneler de mükemmelse, Sizce ne yapılır? Elbette ki aylar boyunca yapılamayanlar! Ortalığı batırmak pahasına suluboya resimler, Ağaçları, çiçekleri sulamak adına batırılan üstler başlar, Ara sıra didişilse de, evin son numarası erkek kardeşle maç yapmalar, Bahçenin bekçisi Yerfıstığı ile boğuşmalar. Arada bir de mutfağa dalıp annecilik oynamalar... Hepsi bu kadar mı? Değil tabii. En iyisi sayfaları

Yaşadığı acılara rağmen hayata tutunmaya çalışan Rüya, kitaplara olan düşkünlüğü sayesinde sevdiği yazar ile tanışma fırsatı yakalayınca birkaç günlüğüne İstanbul'a gelir. İlk kez uçağa binecek, ilk kez kendi başına seyahat edecektir. Büyülü bir dünya olarak düşlediği İstanbulda hayatını yeniden gözden geçirme fırsatı bulur. Bu birkaç günlük macera Rüyanın hayatında önemli bir dönüm noktası olacaktır. Ve döndüğünde evde onu bekleyen bir sürpriz vardır...

Bebeğin annesi, havaya bir kucak egzoz gazı bırakan aracın Ankara plâkasına dikiyor gözlerini. Onunla ilgili yeni bir ayrıntıyı daha öğrenmiş olmanın verdiği keyifle giriyor camlı apartman kapısından içeriye. İki divan büyüklüğündeki bahçede oynayan çocuklar, birbirlerini dürtüp, bebeğin annesi buymuş derken, anne hazla yumuyor gözlerini. Bir kirpi fosurdayarak geçiyor nemli duvar dibinden. Akşam alacasına doğru ilerleyen saatlere yeni sesler karışıyor. Artık kapı önüne atılmaz oluyor arkalıksız iskemlele

Merhaba, benim adım Hayal. Okulu kazanınca yeni bir şehre, teyzemin yanına taşındım. Üç kuzenim ve teyzemle birlikte yaşıyorum şimdi. Yeni bir hayat, yeni arkadaşlıklar var beni bekleyen. Her genç kız gibi ben de duygularımı coşkuyla yaşıyor, sürekli hayaller kuruyorum. Evimizden heyecan, telaş, şenlik hiç eksik olmuyor. Hepsini burada anlatamam tabii ki. Madem kitabımı eline aldın, hemen okumaya başla bence. Anlatacak o kadar çok şeyim var ki...

"Aşk nasip işidir hesap işi değil. Aşk adanıştır arayış değil. Sen kalbini adamışsan bu uğurda, aşk sana uzak değil." Yepyeni bir şehirde, yepyeni bir hayat. İşte hayat bu. Fatma Pekşen'in kaleminden Türk filmi tadında naif ve duygusal, bize bizi anlatan, bir çırpıda okunacak ama tadı zihinlerde kalacak harika bir gençlik romanı.

Köyde İlk Günler Büyücekti köy. Minibüs köyün meydanına geldiğinde etraflarını bir sürü insan sarmıştı. Şehirdeki gibi giyinmeyen, şehirdeki gibi somurtmayan insanlar, çocuklar çevrelemişlerdi etraflarını. Her ne kadar yakın zamanda görüşmedilerse de Aliyusuf dayı ile Kerem'i onca kalabalığın içinden tanımıştı Bahadır. Onlar da Bahadır'ı şıp diye bilmişlerdi. En azından birbirlerini resimlerden tanıyorlardı. En azaından birbirlerini resimlerinden tanıyorlardı. Kerem ürkek, Aliyusuf dayı sıcak bir gülüşle se

Malazgirt Savaşı'ndan sonra, Alparslan'ın komutanlarından Emir Mengücek Gazi, Erzincan, Kemah, Divriği ve Şebinkarahisar yörelerinde Mengücekoğulları Beyliği'ni kurmuştu. Sultan Ahmed Şah ve Melike Turan Melek'in müstesna eseri Divriği Külliyesi (Ulucami, Darüşşifa, Şehitlik (Türbe). Prof. Doğan Kuban tarafından Divriği Mucizesi olarak tanımlanıyor. Divriği'yi taçlandıran bu külliye, Türk kültür ve sanatında bir baş tacı ve ve bir köşe tacıdır.

Kendi halinde bir ev hanımıydı Sevinç Hanım. Bir gün evine bilgisayar almaya karar verdi. Bununla da yetinmedi; bilgisayarıyla herkese yardımcı olmaya karar verdi. Sonra ne mi oldu? Her şey öyle bir karıştı ki! Çözebilene aşk olsun. Sevinç Hanım´ın en zayıf yönüydü kimseye "Hayır" diyememesi. Bir yandan bilgisayarla ilgili acemilikleri, bir yandan oğlunun yıllık çalışmaları, bir yandan komşu çocuklarının sıra sıra bekleyen ödevleri. Bu yoğun tempo içine bir de rutin ev işleri, misafirlerini ağırlama

Okul sıralarında dirsek çürütürken, harçlıklardan artırılan az bir parayla yeni şeyler almanın sevincini yaşarken, bilgisayar başında chat yaparken, okul servisinde yol alırken, yağan kar taneciklerinin düşüşünü izlerken… Gerçekçi, şaşırtıcı, düşündürücü, hüzünlü, neşeli hikâyeler… Gerçekçi… Herkesin hayatından renklerin yer aldığı sıcak bir dost sohbeti… Şaşırtıcı… Hikâyenin dingin sularında akarken önünüze ansızın çıkan şelalenin çağıldayan hırçın suları… Düşündürücü… Toplumsal ikiyüzlülüklere vurula