Kelimelerle anlatılamayacak bir acı yaşadılar ve bitmeyen bir kin büyüttüler günden güne... Onulmaz bir yaraydı, birbirlerine tutunarak sarmayı, iyileştirmeyi denediler önce, olmadı, iyice dağıldılar. Birileri bunun hesabını vermeliydi. Sonunda bir karar verdiler. Planladılar, beklediler, izlediler ve uzun yıllar sinsice o güne hazırlandılar. Artık hayata geçirmenin zamanı gelmişti. Hazır olun, başlıyorlar... Dostluklarınız ne kadar sağlam? Kime ne kadar güvenebilirsiniz? Sırtınızı dayayacağınız insanları i

Anneniz, babanız, kardeşiniz, çocuğunuz, eşiniz, arkadaşlarınız herkes hata yapabilir. Kimseye güvenmemelisiniz Kuralsız, şartsız, her durumda, her koşulda güvenebileceğiniz tek kişi kendinizden başkası olamaz değil mi? Peki, kendinize ne kadar güvenmelisiniz? Aynaya her baktığınızda gördüğünüz gerçek siz misiniz? Katil de, kurban da, av da, avcı da sizseniz eğer, nereye saklanabilirsiniz? Kurduğunuz hayat, iskambil kâğıtlarından yapılmaysa ve minik bir esintide yıkılmaya hazırsa, kendinizle yüzleşmeniz i

“Uzunca bir süre çam ağaçlarının altında bekledi. Gözlerini kapayıp çılgınca esen rüzgârın serinliğini tüm vücudunda hissetti. Sonra birdenbire rüzgâr kesildi. Gözlerini açıp kendi etrafında döndü. Ebru yine belirmişti. Arkası dönüktü, kolunu kaldırmış ileride bir yeri gösteriyordu.” *** Arzu Öcal’ın “Kapılar Sonsuza Dek Kapandı” adlı romanı, bir iç hesaplaşmanın; küskün, kırılmış, hak ettiğini bulamadığına inanan bir gencin aşkının nasıl cinayetler zincirine dönüştüğünün öyküsüdür. Roman, birbirin