Gel Islak kaldırımların arsız adımlarla ezilen sinesi Ve gecenin ıssızlığında hoyratça savrulan yaprağın Bükülmeyen dalı ol da gel. Çocuk gülüşlerinde gözyaşı biriktiren, Çırpındıkça öfkenin tam ortasına düşen, Kader çizgisini silik küçük ellerin anne sıcağı, Huzur kucağı ol da gel. Bir selam için, bir merhaba için, Bir kuru ekmeği paylaşmak için, Kalem tutmak, umut yazmak ve onu büyütmek için Sahip olunan ellerin, soğuk çelik üzerinde tetikte bekleyen Can alışlarına dur demek için, Can vermek cana sevgi

Hayatımda çok hayal kırıklığı yaşamıştım, fakat hiçbiri bu kadar çok canımı yakmamıştı! Olduğum yere çöktüm, yıllardır bir çınar ağacı gölgesi sandığı güvenimi buz kesmiş ihanet duvarına yasladım. İçim titreyene, göz yaşım düşmekten vazgeçene kadar bekledim. Bekledim ki, içime işlesin bu gerçek, işlesin ki bir daha aynı aldanmışlıkla yanmasın gözlerim, yanmasın ki bir daha kül ile göz göze gelmeyeyim... Leyla Demirli