İçinde yaşadığımız hazin bir roman.

*****
Victor Hugo, Evladını yitirmiş bir ananın, artık Tanrıya inanmadığını bilmiyor musun? diyordu Notre-Dame de Paris adlı romanında.
Peki, bunun tersi olduğunda ne olacak?
Anasını yitirmiş evlatlar Tanrıya daha mı yaklaşacak?
İnsan, kendinden daha çok değer verdiği birini yitirdiğinde, bunun bedeli ne olacak?
Nasıl bir hisle yaşayacak insan ondan kalan zamanı?
Her saniye, hatırladıkça, yeni baştan, yaşayarak...

Veli Karanfil, son romanı Yitik Damlada kaynağını kaybetmiş bir su damlası gibi çırpınıyor, tüm bu sorulara yanıt ararken.

Herkesten birer damla var, su gibi akan bu kitapta...