"Beyaz haberlerim var kardeşlerim" diyerek sürdürdü şiirlerini Cahit Zarifoğlu. Şiire başladığında gördü kalabalıkları ve "Hamle" dediler hep birlikte bir aradayken. Yekindiler yerlerinden birbirlerine tutunarak, bir ömürlük evlek tutup insan merkezinde gövdelerini koydular "İte çakala karşı".

"Yedi adam biri bir gün
bir aşk gördü;
gereğini belledi, ölüm girse koynuna
Ayırmaz aşkı yanından"

Böyle sürdü Anadolu yiğidi tarlasını, ekip biçti çiftini çubuğunu. Mesele, yârin kapısında onurla, erinçle ve imanla beklemekti. Onu bildiler hep birlikte. Bir kadim uygarlığın emanetiydiler. Kalemlerinden kan damlayarak emdikleri, beslendikleri Necip Fazıl'ın gösterdiği ufuk, atlarını mahmuzlayarak yedi düvele karşı koşturmanın gereğini bellediler.

Her birisi yedi vadiden gelen, yedi uygarlıktan gelen savaşçılardı sanki. Sayıları ya yediydi ya yetmiş ya da yedi yüz. Bir önemi yoktu sayının. Yalnızca kelimeleri vardı insan onuruna yakışan ve insan onurunu ayağa kaldıracak olan.

Yedi Bilge, bir "Yedi Güzel Adam"dı. Durdukça çoğalan, çoğaldıkça kıyam halinde olan.