Kirpik uçlarımda can verirken hayallerim, sen bir başkasıyla başka alemlerdeydin...

Sensizliği gün gün demledim içimde. Bir tat kaldı ağzımda çayın acımış tarafından, bir de ince bir sızı kaldı geride, vefasızlığın ardından. Ve şimdi adın... Adın koskoca bir yalan. Onca zaman bir yalana inandırmışsın beni.

Gözlerin yalanmış, sen yalanmışsın, seninle yaşanan her şey yalanmış...

Bu yalanlarla başa çıkacak gücüm yok artık! O yüzden şiirlerle süsleyip yokluğunla ördüğüm hayalleri sana bağışlayarak gidiyorum bu şehirden. Ve bir gün gelecek, ben daha renkli hayalleri yaşarken sen bir zamanlar yüreğinin tersiyle bir kenara itip ardında bıraktığın o yarım kalmış aşkın yasını tutuyor olacaksın.

Ah bu! Kimse de kalmaz. Ha bugün ha yarın, Yaradan yanına bırakmaz...