Hesapsız ve plansız yaşandı her şey. Oysa çokça düşünmüştüm olacakları. Öfkemin, gözlerimden avuçlarıma döküldüğünü görünceye dek yok saymıştım tüm olmuşları... Uzaklaştım kendim dâhil herkesten. Çünkü varmam gereken bir yer vardı. Varıncaya kadar kaybedilen bedenleri görmeyecekti gözlerim. Gidecektim ve ruhumu yeniden diriltene kadar durmayacaktım... Artık sadece onun yanında nefes alabiliyordum. Ondan önceki hayatımı yaşanmamış sayıyordum. Ta ki ondan sonraki hayatımın yalan olduğunu öğrenene kadar... Ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Ne bardağın boş tarafını tamamladım ne de dolu olan tarafını yaşadım. O yüzden hayatımın en büyük vedasını, henüz merhabasını duymadığım insanla yaşadım, yaşadığım hayatı hayat sanarak... Hiçbir ayrılık gizli bir nedeni hak etmez...