"uzağın tozuydu yakının kirpiklerinde aklı sönen ateş
meşeyi tüketen alevin dansı bitişin görkemiydi
yakını kazıdıkça büyüdü
dirim ney sesine dönüştü tirşe sevi"

Nevruz Uğur, yaşarken "usta" olarak anılmamak pahasına mutfaktan inatla ve tabii ki cesaretle çıkmak istemediğini, arayışına devam edeceğini bir kez daha gösteriyor bize. Uzağın Tozları, zekice süren bu arayıştan çıkan ve belki de artık şairi tarafından bir daha dönülmeyecek çok kapılı ama bütünlüklü bir eser. Şiirde yoldan çıkmak isteyenlere şiddetle tavsiye edilir.