Her sabah, yeni güne başlamanın verdiği taptaze heyecan ve umutlarla uyanıp televizyonu açtığımızda veya gazete sayfalarına göz attığımızda duyduğumuz ve okuduğumuz kaza haberleri, ölen ve yaralanan insanların hazin görüntüleriyle gözlerimizden akan damlalar, yüreğimizi burkan çığlıklara dönüştüğünde, hiç tanımadığımız bunca insan için içimizde oluşan acı fırtınalar bizi bizden koparıp almıyor mu?
Bir gün bu tür olaylar bizim de karşılaşabileceğimiz korkusu sinsice aklımızın bir yerinde bir tümör gibi büyümüyor mu?