Ünlü mütefekkir ve mutasavvıf Sadi, 1292 yılında doğduğu şehir olan Şiraz'da gözlerini hayata yumarken onun çok sevdiği papağanını da bir daha gören olmadı; zira o da Sadi gibi göğe yükselmiş, cennetteki Tûbâ ağacının dalını kendine yurt bilmişti. Orada, ustasının tasavvufî idealizmini, didaktik öğretilerini, lirik şiir ve ibretli öykücüklerini -hemcinsleri vasıtasıyla- dünyadakilere ustası Şirazî'nin dilinden anlatmayı sorumluluk bildi. Zira bu kitap; yolcuya rehber, âşığa amber, hak arayana doğru yol olup, şükür bilmeze rıza kapısı, dertliye şifa yakısıdır. Derdine şükret ey pir; zira bu kederler gönlüne can verecek ışık yüklü pervanelerdir.