Kitap kokusundan mahrum bırakılmış sokaklar, piyasa ekonomisine teslim edilmiş edebiyat, mısraları para etmediği için itibar görmeyen mahalle arası şairleri...

Bir kitabın çok satması gerektiğine inananlar, manav tezgahında parlatılmış elmalar misali düşüncelerini raflara dizdiler. Günümüz edebiyatı, önden sıra kapmak için görevlinin cebine sıkıştırılmış banknot demekti. Sahaf Eşref ise bir şehrin manevi kaynağının kitaplardan ibaret olduğunu düşündüğünden, hiçbir zaman bu ticari yarış içerisinde olmadı. "Yeni çıkan, çok satan, gündeme damga vuran..." gibi kategoriler, yalnızca insanların algılarına yön verirdi. Yazarı öldükten sonra kıymeti bilinen kitaplar; Mısır'da hiç tanınmayan dedenin helvasını karıp, mirasını kabullenmeye benzerdi. İnsan yaşanmışlığı, hatıralar, mürekkebe bırakılan gözyaşları onun kanaatinde bir kitabın asıl değerini belirlerdi. Hikayesine parmak izi karışmamış kitaplar, ikinci el muadillerine nazaran daha ucuz olmalıydı. Belki bir Don Kişot değildi Eşref, ya da istediği mücadele azmine yetecek kaynağı yoktu. Yine de satırların son damlasına kadar savaştı.