Varoluştan sonra düşüncelerle dünyayı parçalara böldük. Hiçbir rengi
aldırış etmeden, hiçbir çocuğun gülüşündeki parlayan hayatı görmeden
yüreklere taş duvarlar ördük.
Oysa sevgi bir üretim biçimiydi. Karanlık düşüncelerin saltanatını yerle
bir edecek kadar parlaktı. Zorunlu kılmaksızın içten gelen sevgi
diyalektiğiydi bu. Yaşamı evrensel bir şekilde ele alarak hiçbir düşünceyi
ayırt etmeksizin yer sofralarında ekmeğini, aşını, sevincini paylaşmaktı.
Sevgi çok ince bir hünerdi.
Gerçek şu ki; yüreğinde sevgi besleyen her kimse kendini iyiliğin
safında bulur. Bu çizilen çizgi dünyanın bütün güzelliklerini içinde
barındırıyor. Modernleşen hayatlar doğallıktan kaçıp birer atık sanayiye
bürünmekte çok kararlı. Körleşen hayatların sevginin ötesinde
kaldıklarının farkına varmamaları da maaş bodrolarına yazılı hayatlara
aşina olmalarındandır.
Düşünemiyoruz ve Tükeniyoruz Sevgisiz...