Beyaz denir ölüm için. Belki bu nedenle helvalar, bizi ölüme yaklaştırdığı söylenen beyazlarla karılır. Törenler, feryat etme biçimleri hep aynıdır. Bize acımızla hayatta ne yapacağımızı öğretmeyen ezberlerimiz belirler nasıl bir ölüme geçeceğimizi. Ne ki içinde yetiştiğimiz kültür bizi ölüme hazırlamaz, ölüm hakkında düşünce üretmez, yas biçimlerinin farklılaşmasına, ezberin bozulmasına değil, yalnızca duyguların kopyalanmasına izin verir. Matem elbette yaşanmalıdır ama kalp yalnızca bir ateş topuna dönerse, akıl da buz keser.

Melek Özlem Sezer, ölümle ilgili tabuları yıkmak için çıktığı yolda mesafeli bir duruş sergiliyor. Minimalist şiirleri ölümün yalınlığını aktarırken, kimi zaman serin kalıyor, kimi zaman ateşten parçalar koparıyor, duygusal ajitasyona kaçmama özenini ise her daim koruyor. Böylece farklı bakış açılarına ve yaşam izleklerine alan açmaya çalışıyor. Ölümle karşılaşmamızda bile hayatı yeniden üretecek soluğumuzun olması dileğiyle...