"Gönderilen mektuptaki manzumeyi okuyan Kanuni Sultan Süleyman'ın kalbi sızlar. Evlat acısını daha evvel en derinde yaşayan ve büyük ızdıraplara düçar olan koca sultan, yine büyük vedayanılmaz bir acının eşiğindedir. Uçurumun başında ağlayan oğulun celladına yakarışlarını hisseder yaralı yüreğinde. Babalık ve cellatlık arasında gider gelir."

Uçurumun kenarındayım, düştüm, düşeceğim kurtar beni diye yalvaran oğluna alır eline kalemi ve bir cevap yazar;

"Ey dem-a-dem mazhar-ı tugyan u isyanum oğul
Takmayan boynına hergiz tavk-fermanum oğul
Ben kıyarmıydum sana ey Bayazid hanum oğul
Bi-günaham dime bari tevbe kıl canum oğul.