Serin Saat

Travma, geçti.
Karadaki..

Şehirde cinayet işleyen bir âmâ gibiydi.

O sayfayı ben kopardım kökünden.
O kanadı ben kırdım.

Ruhumda tıslayan safran sarısı yırtığı
dip yosunlarıyla, iyotla
kendi kefenini tuzlar gibi ben yamadım.

Dost olamam,
dost kalamam..
Gözlerin ihaneti dalga dalga yayılırken
ve koşar adım nefret bir elmacık
kemiği gibi yüzüme çarparken..

Ağaçlara selâm veririm, ormana gülümserim.
Gökyüzüne sükût eder, dağlara içlenirim.
Ben ki, yalnız fener önlerinden
deniz gülleri ve kestanelerinin kederine
keder eklerim.

Seferîyim..
Seferdeyim bir denizden bir başka denize,
bir inciden diğerine...
(Tanıtım Bülteninden)