Bu kitabı oluşturan şiirler, Osman Canik’in söze kıymet yüzünden, uzun zaman tenhalarda bekledi. Bazen yakın tarihimizdeki büyük kırılmalara tanıklık eden, bezende hatıralar içinde bir vefa çiçeği gibi açan bu şiirlerde ıskalan mayan bir şey var: İnsanın insan(lar)la ve yeryüzüyle irtibatından doğan haller. İlk kitabında da öyleydi: Yaşadığını ‘yaşadığı gibi’ yazan bir şair Osman Canik… Mavi bir yağmur yağdı acının hası narkozsuz girer ruhuna Sonra yıldızlar bedenin taşıyamaz yumruk kadar yüreğini Ne masum anason kaldı yalnızlık hiçbir şeylik ve ölüm çağrısı Ne de hınzır alkolden eser bir gayya kuyusu gibi içine çeker seni Gökkubbe ağardı Gece uykuya daldı