İlkel insan konusunda yapılan spekülasyonlarda, aşırılıktan aşırılığa doğru bir gelgitin olduğu görülmektedir. Önce o fakirlik, şiddet ve korku içinde yaşayan küçük bir hayvandan az öte bir şeydi; daha sonra zenginlik, barış ve güven içinde yaşayan bir beyefendi oldu. İlkin o, yasasız idi; sonra o yasa ve örgün bir kölesi oldu. Başlangıçta o, herhangi bir dini duygulanım veya inançtan bağımsız idi; sonra tümüyle kutsalın egemenliği altında ve ritüele gönüllü hale geldi. İlkin o zayıf ezen bir bireyselci idi; sonra toprak ve eşyaların ortak kullanımını savunan bir toplumsalcı oldu. Önce o, kalma seksüel iken; sonradan o yerel değerin bir modeli olmuştur. Önceden o, uyuşuk ve ıslah olmaz biçimde tembel iken, sonra o, uyanık ve çalışkan olmuştur. Kabul edilen bir düşünceyi değiştirmeye çalışırken, ona karşı kanıt seçim ve toplamada bir muhalif çarpıtma oluştuğunu zannediyorum.