Her gün mezarını ziyarete geliyorum. Yüzünü karşıma alıp saatlerce karşında öylece bekliyorum. Mezar taşının üzerinde yazan ismine bakamıyorum. Hayatımı anlamlı kılan insanların isimlerini mezar taşlarında görmeye dayanamam biliyorum. Yemiyor, içmiyor, kimseyle bir şeyler paylaşmadan öylece dalıp kalıyorum...
Dolayısı ile yazdıklarım, çizdiklerim, okuduklarım aklımda kalmıyor. Ruhumdaki o koca yara bütün pozitif enerjimi alıp götürüyor, geride derin bir boşluk bırakıyor.
Bu yarayı iyi tanıyorum, ne de olsa onunla birlikte yaşıyorum aylardır...