Sokakta başıboş ilerliyorum. Cücenin biri benden sadaka dileniyor. Görmezlikten gelince peşimden ayrılmıyor. Öyle sıkıştırıyor ki, rahatsız oluyorum. Soğukta, sokak lambalarının ışıklarını arkamda bırakarak karanlığa doğru ilerliyorum. Rahatsızlığım korkuya dönüşüyor. Bunu belli etmeden, sırf takibi b ıraksın diye bir miktar bozukluğu cücenin eline sıkıştırıyorum. Pis pis sırıtıyor. Sanki, iyilik olsun diye değil de korkudan verdiğimi biliyor. Gülüşü öyle iğrenç ki, kanımı donduruyor. Bir anda ortadan kayboluyor. Neyse, artık yalnızım ya da öyle olduğumu sanıyorum.