Devrim, Müjgan'ı sıkıca sarar, tutkuyla öpüşürler, gözyaşları birbirine karışır. Müjgan sendeler, nefes almakta zorlanır. Devrim onu kucaklar, denizi gören minik balkondaki şezlonga oturtur, önünde diz çöker, başını kaldırır, mavi gözleri Müjgan'ın gözlerindedir. Ellerini kavrar. "Sevgi sabırlıdır, şefkatlidir, sevgi kıskanmaz, övünmez, böbürlenmez. Evet ayaklarım, kollarım, bedenim çok uzaklardaydı ama bunlar..." Kafasını kalbini gösterir. "Daima buradaydı ve o burada olmayanlar, kafam, ayaklarım, yüzüm, her şeyim eskidi, değişti ve yaşlandı ama burada kalanlar hala genç. Hala seninle dolu Müjgan." Tekrar sarılırlar, bu kez mutluluk yaşları vardır gözlerinde, Müjgan yavaşça fısıldar:

"Evet biliyorum. SEVGİ ASLA YAŞLANMIYOR."