Çocuklarımız, en sevgili varlıklarımız. Onlarla ağlarız, onlarla güleriz. Onlar sevinirse biz de seviniriz. Onlar mutlu olursa biz de mutlu oluruz. Onlar üzülürse üzülür, incinirse inciniriz. Gönlümüz, doğal bir şekilde onların sevgisiyle dolu.

Hususi bir gayret göstermeksizin, onları seviyor, onlar için canımızı feda ediyoruz. Doğumhanede onu kucağımıza verdikleri günden beri her şeyimiz o oldu.

Biliyoruz ki her anne baba, çocuğunu canı gibi sever. Her anne baba için çocuğu, canının içi, ciğerinin köşesidir. Gözünün nuru, gönlünün sürurudur...

Peki, hiç düşündük mü? Biz çocuklarımızı böylesine derin bir duyguyla seviyoruz ama acaba çocuklarımız bunu biliyor mu?