Sigaramdan derin bir nefes çekip,penceremin camından dışarıya baktım. Günün yorgunluğu akşam olunca iki kat daha fazla artmış, bir an önce kepenk indirmeyi bekleyen esnaf, tüm dükkanlar kapatsa da evime gitsem diye kapının önünde sürekli saatine bakan mahallenin bakkalı... Bir hayli telaşlıydı herkes. Bense sigarama eşlik etsin diye yaptığım kahvemi soğutmuştum. Unutuyordum artık birçok şeyi ya da çok fazla üzerinde durmuyordum bir çok şeyin... Planlı çalışmak, notlar almak çok da fazla bir şey kazandırmamıştı şimdiye kadar. Güzellikler adına nicelerini kaybetmiştim ve hiçbir şey için acele etmiyordum artık. Yitireli epey bir zaman olmuştu sevdiklerimi ya da beni çok sevdiklerini söyleyenleri. Başımı yastığıma koyduğum zaman yalnızdım, yapayalnız. Ya onlar becerememişti sevmeyi ya da ben sevdiğimi zannetmiştim. Ki onlar, onlardan da kimse yoktu. Bir anne olduğum gerçeği doğruydu işte, katıksız bir onu severek, isteyerek yapabiliyordum. Sigaramdan derin bir nefes çekip gökyüzüne baktığımda; çeyizini sermiş yeni gelin edasındayken, göz kırpışını gördüm yıldızların, ''biraz daha sabret, her şeyin bir zamanı var '' der gibiydi.