"Festival günlerinde, aynı gün içinde izleyeceğim üçüncü filmin başlamasını, gözlerim yorgun ve beynim durgun olarak

beklerken dahi ışıklar kapanınca heyecanlanmaktan kendimi alamam. İşte bu duyguyu hissetmeyenlerin, bir başka

deyişle, sinemanın büyüsüne kapılmamış olanların, sinefilleri anlamasının zor olduğu kanısındayım.""Ruhuma

Dokunan Filmler", bize, Neşe Ürel'in bir ömürlük "sinefil" emeğinin damla damla biriktirdiği filmlerden kareler

izletiyor. Sadece perdeye yansıyanları değil, perdenin dışındaki hayatı da izliyoruz: Yazlık sinemalarda ay

çekirdeklerine, hastane ziyaretine gelen bir festival programına, hava muhalefetine rağmen izlenen filmlere şahit

oluyoruz; gözlerimizin önünde kendi hayatımızın filmleri canlanıyor. Neşe Ürel'in hayatının filmlerini, ya da, daha

doğru bir ifadeyle, filmlerinin hayatını izlerken kendi hayatımız da bir film şeridi gibi gözlerimizin önünden kayıp

gidiyor. Ancak, endişelenmiyoruz, hüzünlü ama ümitli bir mutlulukla hatırlıyoruz her şeyi. Salondan çıkarken, pek de

aşina olmadığımız, ismi kulağa biraz tuhaf gelen "sinefil" kimdir, ne hisseder, iyice bir öğreniyoruz:"Yaşlandığımda;

evden çıkabildiğim, aklım başımda olduğu sürece, elimde bastonumla hiç gocunmadan sinemanın yolunu tutacağımdan

emin olabilirsiniz. Daha çok yaşlandığımda ise arşivimdeki filmler imdadıma yetişecektir diye umuyorum. Gördüğünüz

gibi gelecek için hayallerim hep sinema üstüne. Hayata gözlerimi yumana kadar dilerim sinemasız kalmam."

Ruhu sinemaya uğramış herkes beğeniyle okuyacak.