Basık ve mükellef bir divanın üzerine uzanmış olan Rahikanın düşünceli bir hali vardı. Büründüğü nadir ipeklilerin içinde hareketsiz duruyordu. İri taşlı yüzüklerle süslü ince ve beyaz ellerini ensesinde birleştirerek başına bir destek yapmıştı. Badem biçimindeki gözlerinin bakışları sanki çok uzaklarda seyreden müphem bir hayalin, veya bir türlü vuzuh bulmayan bir düşüncenin peşine takılmış gibiydi. İncilerle işlenmiş pembe bir tülden kurtulan gür siyah saçları, kalın örgüler halinde yuvarlak omuzlarına dökülüyordu. Yanı başında, bir acem halısının üzerine diz çökmüş olan ihtiyar ve şişman dadısı, hanımının fincanını durmadan evirip çeviriyor, kahve telvesinin resmettiği garip şekillerden bir anlam çıkarmaya uğraşıyordu.