Sizi bilmem, çünkü siz ölmüştünüz fotoğrafta
Yasını tutar gibi bir kasketi tutmuştunuz
Yüzünde bir sürü insan, babanız mıydı neydi
Uzanmış şiltesine sanki şimdi o tarafta
Mutluluğa giderken tam gülmeyi unutmuştunuz.

Mutluluktu o, gelir ara sıra bizde kalırdı
Onun bize geldiği yerden kalkardı tirenler
Tirenler ki hep boş gider günler gibi kısalırdı
Tutardı beni annem sımsıkı yüreğimden
Hep inişe geçerdi göğsümde merdivenler

Kış gelmiş herkes evinde resimde bir tek o
Yüzü henüz dönmüş taze bir ölüyü gömmekten
Şimdi sıra sizde der gibi uzatmış başını
Hüzne kefen biçiyor fırsat buldukça ölmekten
Örtmüş üstüne mevsimler hafifçe rint kumaşını