Çevre, çocuğun eğitim sürecinde aileden sonra gelen en önemli faktör olmasına rağmen, informal özelliğinden dolayı genellikle ikinci planda kalmıştır. Çocuğun eğitimine bütünsel bir bakış açısı ile yaklaşıldığında, okulların sadece bilgi aktaran kurumlar olarak işlevini sürdürmesinin değişen çevre koşulları ve anlayışlar ile birlikte geçersiz duruma geldiği artık bilinmektedir. Okulların başarılı olabilmesi için; iç verimliliğinin yanında çevre ile eşgüdüm sağlaması, çevreyi yakından izlemesi, çevre ile olan iletişimini sağlıklı bir temele oturtması gerekmektedir. Okullar, hedeflerini çevresi ile paylaştığı ve bu hedefler konusunda yakın çevresini bilgilendirdiği sürece, çevre örgütlerden gerekli desteği alabilecek ve çıktılarında hedef aldığı niteliği elde edebilecektir. Bu eserde özellikle okul ve çevre arasındaki ilişkilerin daha sağlıklı olarak yürütülebilmesi için öğretmen ve yöneticilere örnek olaylarla da desteklenen bilgiler sunulmuştur. Çevre ile ilişkilerini düzenlemede daha başarılı olabileceklerine katkı sağlayacak ve pratik olarak uygulayabilecekleri birçok form geliştirilmiştir.