Müjgan'a söylenenler...
Aşk adına ne çok şey anlatmıştım ona... Sevmenin sonsuz ve sınırsız, koşulsuz vermek olduğunu, ne çok anlatmıştım oysa... Sonu böyle mi olmalıydı?

Söylendikçe süren,
Ben anlattıkça, o da anlattıklarımı kavramayı deniyor ama yaşamış oldukları, geçirdiği sıkıntılar, bizi tam olarak kavramasını zorlaştırıyordu... Koşulsuzluğa inanmıyordu...

Sürdükçe derinleşen,
İlişkimiz derinleştikçe içindeki korku büyümeye başlamış, teslim olmaktan çekinir olmuştu... Oysa kimse kimseye teslim olmuyor, birlikte bir yaşam kurulmaya çalışılıyordu.

Derinleştikçe içine çeken,
Çünkü yaşamakta olduğunun hiç bir talebi içermeyen bir sevda olduğunun artık o da farkındaydı ve "talep etmeyen bir ilişkinin var olabileceğini" bugüne kadar hiç, ama hiç düşünmemişti, onun için vazgeçiyordu, Vazgeçmesi için gerekli doğruları da arkadaşları ona çoktan vermişlerdi zaten.

Girdap gibi bir şeyler...
Onu içine çeken bu girdaptan kurtulması gerekliydi. Onun sorumlu olduğu bir oğlu vardı ve ondan vazgeçmeyecekti. Girdaba kapılmış olmak doğruları görmesini engellemiş, çocuğuna olan sevgisi ile bir erkeğe olan sevgisini karmakarışık etmesine neden olmuştu... Artık çıkış yoktu. Çaresizlik benim için Müjgân'sız bir yaşamın başlaması demekti...

Ve bu bana çok ağır gelmişti...