"Demek ki biraz olsun üzülmen lâzımmış. Ama ben senin böyle vehim üzerine de olsa, sıkılmana kıyamam. Şunu bil ki, içimde uzakta olmandan mütevellid, devamlı, bir hüzne benzer gariplik duyarım. Bu hissimi her fırsatta da arkadaşlarına söyler, âdeta onlarla seni konuşmak ihtiyâcı duyarım.

Kemalciğim, bu mektubun ile hem sevindim hem de tahmin edersin ki içim sızladı... Oğulcağızım, sen meydan malısın. Yâni canını kütleye nezretmişler fasîlesindensin. Onun için kendini ye'se kapıp koyvermeye hakkın yok!.. Onun için bu endîşe ve sıkıntıyı üzerinden at!.. At, zîra biz hepimiz, kendimiz için yaşamadığımızı bilenlerdeniz inşallah!"