Ahmed Râsim, bu eserinde, Dârüşşafaka'da okurken yazma ilgisinin uyanmaya başladığı 1882'den Servet-i Fünûn zamanına kadarki basın dünyasına ilişkin hatıralarını, yirmi dört başlıkta sunar. Kitapta, vezin ve kafiye merakının kendisinde nasıl uyandığını; Tercümân-ı Hakikat'e ilk yazı denemesini nasıl götürdüğünü; Ahmed Midhat Efendi'yi, Muallim Nâci'yi ve dönemin edebiyat dünyasını; kitapçılar ve Ceride-i Havadis'e girişini; ?İstibdâd-ı Edebî" diye tanımladığı Sultan II. Abdülhamid döneminde, Ahmed Midhat, Muallim Nâci, İsmail Paşazâde Hakkı, Üsküdarlı Sâlim, Şeyh Vasfî, Menemenlizâde Tâhir, Muallim Feyzi, Mehmet Celâl ve Andelib'le nasıl tanıştığını ve onların bazı kişilik özelliklerini; Kâzım ve Eşref Paşalar gibi ediplerin şiir okuyuşlarını; Edebiyat-ı Cedide'nin doğuşunu; bu devirde edebî türlerin durumunu, edebî mahfilleri, sansürü, dil değişimlerini ve kadın şairleri; kısaca, yaklaşık yirmi, yirmi beş yıl öncesine ait hatıralarını olanca ayrıntısıyla anlatır.
Ahmed Midhat Efendi'nin süreği denebilecek Ahmed Râsim'in bugün tarih olmuş bir döneme ilişkin yaşantıdan beslenen gözlem ve değerlendirmeleri, günümüzün basın ve edebiyat dünyasına hâlâ pek çok mesaj iletmektedir.