- Abla! Şu anda barınacak yerim yok. Ortalıkta kaldım. Senin evine geldim. Burada bir müddet kalmak istiyorum! dedim.

Bana baktı ablam, yutkundu. Büyük bir sıkıntı bastığı her halinden belliydi. Gözlerini yere dikti. Utana sıkıla:

- Kardeşim! Kusura bakma! Seni eve alamayacağım...

Ablamdan böyle bir cevap alacağım aklımın ucundan geçmezdi. Bir mahkumdum, sokakta kalmıştım...

Beklenmedik şekilde kovuldum. Yüzümdeki ümit dalgalarından yayılan tebessümler birer birer dağıldı. Geri döndüm.