"...Anadolulular soğuğa, mahrumiyete, en kötü acılara kahramanca bir tevekkülle tahammül ediyorlar. Biri, bir kolunu ve iki bacağını yitirmişti. Bedeni zavallı bir kütük, içler acısı bir paçavradan farksızdı. Sadece şöyle diyordu:
'Vatanımın bacaklarıma ve kollarıma ihtiyacı vardı, ben de verdim.'

Dün, Alfred de Vigny'nin Servitude et Grandeur militaires adlı eserinin en asil sayfalarını okurken, şu satırları not ettim:
'Savaşçının feragati, kurbanınkinden daha ağır bir haçtır. Ağırlığını ve büyüklüğünü bilmek için onu taşımış olmak gerekir... Fedakârlık yeryüzünün en güzel şeyi olmalı, çünkü basit insanların içinde o kadar çok iyilik vardır ki, bazen, liyakatlerinin ve hayatlarının gizliliğinin farkında değildirler.'
Yüreğimde, bunu o zavallı Anadolu askerlerine ve ayrıca, bu savaşın bütün alçak gönüllülerine, bütün kahramanlığın bilincinde olmayanlara, hangi taraftan olurlarsa olsunlar, basitçe ve belki boşu boşuna, 'değerlerini akıllarına getirmeyen... ' bilmeden hayatlarını verenlere ithaf ediyorum..."