Osman Aydını dinlerken kimi zaman kıskandım, kimi zaman öğrendim, kimi zaman da utandım. Onun derin insan hümanizminden süzülen gözyaşlarına kalbimi ortak ettim. Kimi zaman anlattığı fıkralara güldüm; engin mizah kabiliyetiyle sorularıma verdiği cevaplarla düşündüm. Kimi zaman verdiıi son derece diplomatik cevaplarla Kürt politikasındaki anlamsız iç sürtüşmelere Hayır! dediğini fark ettim. İçimdem, Ah seni eski kurt, dediysem de, sonradan kendisine birçok konuda hak verdim. Ama söyleşi boyunca sevecen mimiklerinin derinlerinde gizli kalan hüzünlü o tebessüm hiç eksik olmadı. Kimi zaman karşılıklı sohbete dönüşen sorularımı zarif kişiliği ve saygı uyandıran derin hoşgörüsüyle cevapladı.