Bu araştırmada Kur'ân'ın ve hadislerin beraberce ele alındığı, ana kaynaklarından bütüncül bir yaklaşımla istifade etmenin otantikliği sayesinde, dinin murâd-ı ilâhîye en uygun bir şekilde yorumlanma imkânı bulduğu ilk dönem eserlerin yöntem arayışı konu edinilmiştir. Büyük ve değerli bir mirası temsil eden bu metodoloji, Tahâvî'nin, ahkâm hadislerini topladığı ve birçok âyet tefsirini de ihtiva eden Şerhu Meâni'l Âsâr adlı eseri ile ahkâm tefsiri alanında telif ettiği Ahkâmü'l-Kur'ân adlı tefsiri özelinde mukayeseli bir çalışmayla ortaya konulmaya gayret edilmiştir.