"Vel," dedi Nis. "Kolyeni yanından ayırma ve kendine dikkat et!" Tuhaf bir şekilde
gökyüzüne bakıyordu. Elleri, kolyesindeki taşlarda geziniyordu.Güneş
göründüğünde, beni bekleyen kaderime doğru, bu sefer daha istekli adımlarla
yürüdüm. Bil, beni gülümseyerek bekliyordu. Gülümseyerek mi?Annem ve kız
kardeşimle vedalaştım, Bil'e döndüm. Nereye gideceğimizi bilmiyordum; ama bir
fikrim vardı."Şimdi ne yapacağız Bil?" dedim."Bizim bir görevimiz var Vel!
Hakanlığımızın içindeki yaraları temizleyip hastalıkları iyileştirmek... Ya da
iyileşmiyorsa kesip çıkarmak lazım... Tıpkı bir şifacının yapacağı gibi..."
(Arka Kapaktan)