Koltuğun arkasında sıkışıp kalmıştım. Neredeyse nefes bile almıyor, kıpırdamadan öylece duruyordum. Ejder de ne olur ne olmaz diye konuşmuyor, tehlikenin geçmesini bekliyordu. İkimizde çok dikkatli olmalıydık. Karşımızdakiler dünyanın en profesyonel ajanlarıydı. En ufak bir ses çıkartırsak her şey bitebilirdi. Bir an komutanın kırılan vazonun parçalarından birine uzandığını gördüm. Koltuğun altına doğru bakacak olsa beni görmesi an meselesiydi. Tam kafasını bana doğru çeviriyordu ki...