Çok mutluyum Allah'ım ve bu mutluluk beni korkutuyor! İnsan, mutluluktan hiç korkar mı?
Korkuyor işte... Alışmaktan korkuyor... Hep ya sonrası aklının bir köşesinde... Çok gülen çok ağlar
misali. Öyle alıştırılmış bünyemiz ve bu mutluluk bünyemize çok gelmiş olmalı ki bir gün ansızın
bir şey demeden çekip gider.
Gidenler, geride koca bir enkaz bırakırlar. Aldığın her darbeyle yıkıldım sanırsın. Yıkılmamışsın,
yuvarlanmışsındır. Yuvarlanmaya devam edersin. Her seferinde öldüm sanırsın ama ölmemişsindir.
Sadece yaran kanıyordur. Merhemi giden de ararsın, kabuk tutmasına yardım edeni görmezsin.
Sonra yaran kabuk tutar ve yaşadığını yeniden hissedersin.
Hayat ya, işte ne zaman meydan okuyacağı belli olmuyor. İşte orada senin sınavın başlıyor. Yarayı
açıp giden mi, yoksa yaranın kabuk tutmasına yardım eden mi? Ya gitmeler de masumsa?