Evvel zaman içinde, her şeyin masal olarak anlatıldığı, kalburun saman içinde büyütüldüğü, gecelerin yıl gibi, gündüzlerin yel gibi geçip, aktığı tarihlerde köylerden birinde, şeytan gibi zeki, cin gibi oynak, kurnaz mı kurnaz, bir Keloğlan yaşarmış. Keloğlan'ın babasından ve anasından başka da kimsesi yokmuş, üç kişilik bu aile fakir kulübesinde kaygusuz yaşarlarmış.

Keloğlan'ın babası birgün hastalanmış. Oğlunu yanına çağırtarak:

-Oğlum sana baba nasihatım şu olsun; ben öleceğim. Ölmeden önce sana bir kaç öğüdüm var. Gel otur yanıma da sana bunu diyeyim, diyerek oğlunu yanına almış ve öğüdünü vermiş;

-Oğlum sana baba nasihatim şu olsun. Ben öldükten sonra, sakın ola ki, adı Musa boyu kısa, sakalı köse adamlarla alışveriş etme!.. Hatta değirmeninde bile ununu öğütme! diye nasihayt ettikten bir zaman sonra adamcağız ölmüş. Keloğlan kulübelerinde anasi ile başbaşa kalmış...