"Ben artık her mevsim hüzünlü bir şehrin evladıyım. Gözyaşlarımı tutmayı öğrenmeliyim...

O kente dair hatıralar son kez ziyaret edildi... Son kez tebessüm edildi, saklambaç oynadığım binanın önünde... Ve o hatıralara dair insanlar, eğer yaşıyorlarsa, oradalarsa, bulunabiliyorlarsa, ziyaret edildi son kez. Artık bu sahne derleniyor, grayderler, koca iş makinaları çocukluğumuz üzerinde geziniyor, onları vura vura parçalıyor ve kamyonlara dolduruyorlar... Yarın oralarda sadece boşluk kalacak, bir süre sonra "yeni imar planı" gelecek. Çok daha güzel, temiz, derli toplu yeni bir şehir inşa edilecek..

Ama o benim şehrim olmayacak... Asla doğduğum evi çocuklarıma gösteremeyeceğim, bir daha asla balkondan balkona zıpladığım binayı çocuk cesaretinin tanıklığına çağıramayacağım, sonbahara sarılıp evcilik oynadığım bahçeleri selamlayamayacağım. Çocukluğum yıkıldı, anlatamayacağım. "