Kadının öncelikli sorumluluğunu ev ve aile, erkeğin öncelikli sorumluluğunu ise ev dışındaki emek piyasası olarak gören geleneksel toplumsal cinsiyet rolleri kadınları ya işgücü piyasasından tamamen dışlamakta, ya da işgücüne katıldıkları durumlarda fırsat eşitsizliği ile karşı karşıya getirmektedir. Türkiye, bu eşitsizliğin en derin yaşandığı ülkelerden biridir. Emek piyasasına katılımda kadın-erkek eşitsizliklerini gidermek için iş ve aile yaşamını uzlaştırma politikaları önemli rol oynamaktadır. Uzlaştırma politikaları, çocuk, yaşlı, hasta, engelli gibi bakıma muhtaç aile bireylerinin bakım hizmetlerine yönelik kurumlar ve kamu desteklerini (örneğin kreşler, yaşlı ve engelli bakım hizmetlerine yönelik kurum ve subvansiyonlar gibi); aile sorumluluklarını yerine getirmeye yönelik yasal çalışma izinlerini (ebeveyn izni, babalık izni ve bakım izinleri gibi) ve aynı zamanda çalışma ilişkilerinde güvenceli esneklik gibi uygulamaları içeren politikalardır.
İpek İlkkaracanın hazırladığı bu kitapta, uzlaştırma politikaları açısından Türkiyenin durumu ve problemleri kapsamlı bir şekilde ortaya konurken; İsveç, Hollanda, Fransa, İspanya, Kore ve Meksika olmak üzere altı ülkeden araştırmacılar da uzlaştırma politikaları hakkında kendi deneyimleriyle söz alıyorlar. Kadriye Bakırcı, Yıldız Ecevit, İpek İlkkaracan, Anita Nyberg, Rachel Silvera, Janneke Plantenga, Lourdes Beneria ve Maria Martinez-Iglesias, Ito Peng, Maria Cecilia Matarazzo ve Mariana Lopez-Orteganın katkılarıyla.