Atilla Dorsay, bunca kitaptan sonra ilk kez hikâyeyi deniyor. Ana tema olarak tuhaf aşkları seçiyor ve biraz gözlemlerinden, biraz da hayal gücünden çıkıp gelen garip, aykırı, kimi zaman ölümcül tutkuları yazıyor.

Sinemalardaki sık karşılaşmalarımızda beğendiği filmleri yürekten savunması, yaptığı müzik programları, sözünü sakınmaması gibi özellikleri onun düşüncelerine katılmadığım durumlar olsa bile, yıllanmış dostluğumuzu kanımca hiç zedelemedi. Sonra Dünyanın Öyküsü dergisinin ilk sayısı geldi ve orada Müze Memuru Mithatla Şişman Ayten çıktı karşıma: Yazan, Atilla Dorsay. İlgiyle okudum o kahramanları; İstanbulun, güzelim Samatyanın kokusunu soluyarak, gülümseyerek kendini bana hemen sevdiren Ayten ve Mithatla tanışmış oldum. Bu binlerce yıllık kentin kalabalıklarında, dikkat etme çabası bile göstermediğimiz o kavgasız, sıcacık aşk öyküsünü bize yaklaştıran yazarını da yanımda duyumsayarak...