Acının bir yeri vardır. Yüreğinizin sıkışıp sessizliğe büründüğü yer. İşte o noktada hayatla işiniz zorlaşır. Orda bir şeylere Dur! der, sizi köşeye sıkıştıran hayatı sorgulamaya başlarsınız.
Sorguladığınız noktada hayatı sizin algıladığınızı; ama hayatın sizi algılamadığını görürsünüz. Başlarsınız bütün kırılganlığınızla ve öfkenizle yüreğinizdekilere farklı anlamlar yükleyerek yüreğinizi dökmeye. Anlatmaya çalıştığınız şeyler dönemseldir.Yaşadıklarınızla ilintili bir yoğunluktur. O yoğunluğun kıyısında ya da ortasında yakaladığınız siz, farklı bir sizdir.Ona dışardan bakar bakar onu bazen alkışlar bazen de ondan utanırsınız. Aslında bu zamanın sizde bıraktıklarından başka bir şey değildir. Zaman bütün masumiyetiyle karşınızdadır. Bu da sizde zamanla değer kazanan, anlam bulan, sizi en çok şaşırtan şeydir.
Beni de en çok, ölüm şaşırttı. Yazdığım şiirlerle ölüme alışmak, ölüm, aşk, hayat üçgenini daha dayanılır kılmak, bu üçgende acıyı devinime dönüştürüp beraat etmek istedim. Bende beni şaşırtan, bende anlam bulan her şey gibi masumum.