Namaz, oruç, zekât gibi pekçok farzı eda edip; zina, hırsızlık, içki gibi pekçok günahtan kaçınırken, gıybet sıradan birşeymiş gibi görülür. İbadetlerine titiz, yasaklara duyarlı müminlere haram değildir sanki gıybet... Oysa gıybet, Allahın yasaklarından bir yasak, haramlarından bir haramdır. İlahî Kitaptaki hükmü şöyledir: Biriniz diğerinizi arkasından çekiştirmesin. Biriniz ölmüş kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı? İşte bundan tiksindiniz Ve şöyle yerilir: Başkalarını ayıplamayı ve arkadan gıybet yapmayı âdet edinenlere yazıklar olsun!
Mümin kardeşler, bir başka mümin kardeşlerini arkadan çekiştirir, hata ve kusurlarını bir bir döker, adeta bundan zevk alırlar. Oysa Allah Resulünün (a.s.m.) ifadesi açıktır: (Gerçek) mümin, asla sürekli başkalarını ayıplayan, lanetleyen, kötü ahlaklı ve çirkin sözlü (ağzı bozuk) kişi değildir.
Yemenli âlim Kádî Ahmed b. Muhammed eş-Şevkânînin kaleme aldığı bu eser iki risaleden oluşuyor: İlk risalede gıybetle ilgili âyetler, hadisler ve gıybetin haramlığıyla ilgili ilmî değerlendirmeler; ikinci risalede ise, niyet, ihlas, takva ve yakîn, sabır ve rıza, tevekkül ve tefviz, zühd ve kanaat, tevazu, haset, kibir ve kişinin kendini beğenmesiyle ilgili ayet ve hadisler yer alıyor.