Yağmur yağıyor cânâ, savruluyor bulutlar
Muştu gibi düşüyor toprağa her bir damla
Dirilmek üzre kabre gömülüyor umutlar
Suzinakta yüreğim savruluyor hüzzamla
Gökler ağladığında
Ne olur beni anla

"Ağaç, köküyle yaşar, insan da öyle" diyor Cemil Meriç. Aslında yaşayan ne varsa kökleriyle yaşamaktadır. Medeniyetleri canlı tutan kökleriyle olan irtibatlarıdır. Eğer bizim medeniyetimiz de yeryüzünde var olmaya devam edecekse geçmişte olduğu gibi insanlığa huzur ve esenlik sunma iddiasını sürdürecekse ve bu umudu diri tutacaksa bunu mümkün kılacak en önemli kaynak ve damar muhakkak ki şiir olacaktır. O hâlde şiirimiz kendi muhteşem mazisiyle kopan bağlarını yeniden inşa etmelidir. Bu şekil olarak değil belki ama muhteşem dil varlığımızın unutulmaya yüz tutan kelimelerine hayat vermek, ruh derinliğini ve estetik zevkini yeniden yakalamak ve şiir geçmişimizin muhteşem müktesebatını keşfetmek ve yeniden üretmek şeklinde olacaktır.