"Babam sever miydi bizi? İnsan benim dediği şeyi sevmez miydi? Benim oğlum, benim karım, benim kızım, benim, benim, benim... Benim bir uçurtmam vardı. Kendim yapmıştım. Değişmezdim en güzel uçurtmalarla. Benim di. Benim babam içerdi, döverdi beni, sevgisi gözler indeydi. Benim babamdı. Evlerde yuvalanır sevgi değil mi? Dışarıda başkaları var. Onları da severiz belki; Seher, Erdoğan. Daha başkaları da var; öfkeleniriz onlara. Terazinin bir kefesinde sevgi, bir kefesinde öfke; tartarız kişiye karşı. Onun da kendi terazisi var. Öfkeler ağır mı geliyor çoğuncası? Evlerde de var öfke; sadece sevgi yuvalanmaydı evlerde; kanımız aynı kan; babam, anam, kardeşim... Hep aynı şarkıyı söylüyoruz üstelik. " (Romandan)

"Muzaffer Hacıhasanoğlu nun Milliyet gazetesinde tefrika halinde kalmış duyarlı bir romanı vardır. Adını çok severim: Evlerde Sevgi Yoktu. Bu büsbütün de sevgisizlik anlamına gelmiyor. Kırık, çok kırık sevgiler..."
Selim İleri