Elmanın kurdu içinde olurmuş der atalarımız. Ne yaptık, ne ettik bilinmez amma millet ve toplum olarak acı üstüne acılar yaşadık son iki asırdır. Nice çınarları toprağa verdik. Nice yiğitleri kaybettik. Nice toprakları terk ettik. Dünya tarihinin en büyük katliamlarını yaşadı atalarımız. Vurulduk, yok olduk adeta. Bir avuç kalmışken kurduk bu aziz vatanı. İyisiyle kötüsüyle bu günlere kadar geldik. Yokluklar yaşadık. Acılar ve açlıklar yaşadık. Bir türlü kendimizi bulmamıza müsaade etmedi şer güçler. Sıhhatimize kavuşup ayağa kalkmamızı istemediler. Ve her defasında da engellediler bizi. Kendileri dışarıdan yıkmaya çalıştılar. Kurtçukları da içten içe hep bir yerlerimizi kemirmeye ve çürütmeye çalıştılar. On ya da on beş yılda bir üzerimizde ameliyat gerçekleştirdiler. Yine de Anadolu, haksızların, zalimlerin, bölücülerin, teröristlerin ve yardakçılarının karşısında dik durmayı bildi. Çağ açıp kapatmak için. Hakkı yaymak için. Mazlumları güldürmek için. Umut olmak için.
Recep AKBABA