Korkuyorum anne insanlar çok var,

Tufan dolusu su yutuyorum.

Yanlış güneşe yolculuk etmişim,

Israrlı bir ızdırap göğüs kafesimi deliyor

Sentetik bir mutluluk dikiyorlar göz kapaklarıma

Biliyorum bu gülümse bana ait değil

İntihar edemem yerime bakacak kimse yok

Bir elma bahçesinde ilk günahı sergiliyorum

Devlet hastanelerine düzenli olarak gözyaşı bağışlıyorum

O hikayedeki palyaço bir tabanca satın alıyor

Hayatına koyduğu nokta bir kurşun genişliğinde

Göğe yükselemeyecek kadar ağırlaşıyor ruhlar

Önünden geçtiğim mezar taşına alıcı gözle bakıyorum

Anne yemin ederim ilaçlarımı alıyorum.