DÜN...
Yıllar önce, ben daha küçükken, aklımdan geçenleri çirkin cümlelerimle yazarken ve bütün yaşıtlarım bunu GÜNLÜK adı altında yazarken karar vermiştim.
Ben de yazacağım. Bir bir ne oldu, bitti yazıp biriktireceğim...
Yazdım... Hem de sayfalarca... İlk başta çok hevesliydim, her gün bitiminde o günü yazıyordum. Birkaç hafta geçince baktım ki artık o günü yazmıyorum.
Hevesim tembelleşmiş. Bunun adı günlük olamaz dedim.
Olsa olsa DÜNLÜK olurdu. Ben de öyle yaptım.
Kendi bulduğum kelimenin havasını atıyordum.
Arkadaşlarımın bir dünlüğü yoktu. Ama benim vardı.
Kısa kısa yazdım. Uzun cümlelere gerek yoktu.
Şiir gibi geçiyordu. Benimdi
Şimdi senin de oldu!
Aslında dert belli:
Sevgilinin eski sevgilileri DÜNDÜR,
Ağladığın, zırladığın bütün o finaller DÜNDÜR.
Unutamadığın en güzel hikâye DÜNDÜR.
Dün, dündür... Bugün zaten dündür!