Kitap, Ahmed ibn Mustafa el-Alâvî'yi ilim tutkunu, tasavvuf ehli, şair ve muzdarip bir mümin olarak ortaya koymaktadır. Alâvî, Kur'an'ı tefsir etmiş, Malikî mezhebinde namazda ayakta dururken ellerin bağlanmasına dair içtihad edip risâle kaleme almış ve öyle amel etmiştir. Tasavvufun en derin konularında söz söylemekten çekinmemiş, şiir kabiliyetini kendi duygu ve düşünce dünyası için kullanmış, İslamiyeti tanıtmaları için talebelerine yabancı dil öğrenmelerini tavsiye etmiş ve Müslümanların derdiyle dertlenmiştir.

Onun hayatı da her şuurlu Müslüman gibi iki boyutlu olmuştur. O, bir yönüyle, kendisini yetiştirme ve yenilemede hiç durmamış, Hakk Teâlâ ile arasındaki münasebeti sıkı tutma adına gereken herşeyi yapmıştır. Diğer yönüyle ise o, kamil bir mürşid olarak, mürîdlerini en güzel şekilde yetiştirmek, tasavvufun sünnî çizgisini koyulaştırmak ve Müslümanların problemlerini çözmek için üzerine düşeni yerine getirmiştir.
Alâvî her zaman, dinin üzerinde şekillendiği üç temel husus olan iman, İslam ve ihsan'a vurgu yapmıştır. Bunlardan, sonuncusu olan ve daha çok tasavvufla ilişkilendirilen ihsan"ı önceleyip diğerlerini ihmal etmemiş, bilakis, bunların üçüne de aynı değeri vermiştir. Bu yüzden o, en büyük meseleyi iman ve tevhîd olarak nazarlara sunmuş, dinî yaşantının ve tarikatın buna hizmet etmesi gerektiğinin altını çizmiştir