Edebiyatımızın en zayıf olduğu alanlardan biri pastoralizmdir. Kadın, erkek, aşk, Tanrı, vatan, özlem... Tamam. Peki, gerçek doğayla haşır neşir olmanın hazlarını anlatan kaç şiir söyleyebilirsiniz. Çoğu kentli yazarımız için doğanın en büyük marifeti Mayıs'ta açan mor salkımlardan ibarettir. Haksızlık etmeyeyim, onlara mor salkımlardan az sonra açan Boğaziçi erguvanlarını ekyebilirsiniz...

Bu kitabın temel iletisi böyle bir sosyokültürel ortamda yetişmişbir kadına ait olunca (hem de kadın) daha da çarpıcı bir anlam kazanıyor.

Bu kitap bir aşk hikayesidir, çünkü benim tanımımda aşk, insanın sonuçlarını hiç umursamadan kendisini tepenin doruğundan boşluğa fırlatmasıdır. Gülnar Önay aynen böyle yapmıştır.

12 yıl beklediğim bu kitap işte o bilge kadının olgunluk kitabı. Doğa içinde tek başına yaşamanın bir ustası olarak sadece bahçeye değil, kendimize açılan kapıları gösteriyor. Olağandışı bir insandan yoğun bir kitap. Haluk Şahin