Akrostiş şiirler yazardım sevdiğimin sokak kapısına; yüzüme çarpan kapıları çok kırdım kalbim kadar. Şimdi sevdiğim aristokrat kapıya kul olmuş, imlası bozuk, kendisi düşük bir cümle... Toparladım kelimeleri tek tek avucumda; her biri batıyordu acımasızca. Dilimin ucunda antipas tutan küfrü kan taşıyla bileseydim; ağza alınmayacak sözleri miras yemiş gibi başıboş sayfalarda harcadım kendimi. Şimdi bir devrimcinin düşüne yazılmak isterdim sırtınızı yaslandığınız sokak duvarına...